“Bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen…”

Teoman

Bazı sabahlar kalktığımda kurduğum ilk cümle bu oluyor!

Olur öyle bazen…

Sen canını dişine takıp, tüm gücünle bir şeyleri başarmak, elde etmek için uğraşır durursun…

Hayal edersin, hırslanırsın, uzun bir mücadeleye girersin!

Ama olmaz…

Bazen olur, bazen olmaz, bazen olmamalar çok olur, umutsuzluğa kapılırsın!

İçinden dersin ki, bazı insanlar gerçekten de çok şanslı!

Sonra düşünürsün, ya o kadar arabesk olma be!

Senin hayatında da kutlanacak, şükredilecek çok şey var…

Acaba her şeyi bıraksan mı? Acaba hiç boşuna uğraşmasan mı? der içinden bir ses sonra…

Duygudan duyguya, düşünceden düşünceye koşar, bir iner bir çıkarsın…

Bu kendine acıma, başkalarına haset etme, şanslı adletme sonra şükretme, sonra vazgeçme tatavası bir süre devam eder.

Ama sanma ki hep orada kalırsın…

Orada kalsan, hayatı devam ettiremezsin…

Bu da böyle bir insanlık halidir, gelir geçer!

Bu hal, kendine “Onu bunu boşver, sen kendini nasıl görüyorsun?” diye sorman gereken zamandır.

Bu hal kendine çeki düzen verme, bozuk tarafları düzeltme, gereksizleri temizleme, önünü görme, toparlama için can suyudur.

Değişim çağrısıdır!

Çağrıyı duy, sesine kulak ver, peşinden git!

Sen git, ben de hemen arkandayım.

Seni hiç oralarda yalnız bırakır mıyım?…