Bu hafta Acele Telgraf "öğreniyorum" serisinde "anlık mekanların duyguları" var. 
Bana göre, kalabalık bir topluluğu barındıran ve çeşitli duygu yüklerine sahiptir anlık mekanlar.
 
Açık ve kapalı spor sahaları:
Bir futbol/ tenis/ voleybol karşılaşmasında saha taraftarla doludur. Taraftar, ortak duyguları (heyecan, kazanma, kaybetme, coşku ve hayal kırıklığı) aynı anda grup olarak yaşar. Taraftarın ayrılmasıyla mekanın dinginliği başlar.

Havaalanları, otogarlar ve tren garları: Ortak olan ayrılıklar ve kavuşmalardır, ancak daha bireysel olarak farklı duygular yaşarız. Akışkan duygular birbirine karışır. Aitlik ve sevgi hissimiz azalıp çoğalır. Endişe ve neşemiz değişkenlik gösterir. Bu mekanların dinginliği daha kısa sürelidir. 
(Anektod: Otobüs garlarındaki Asker Uğurlaması düşündürücüdür: 18 yaşını doldurmuş bir erkeğin küçük bir bebek gibi havalara atılıp tutulması, gireceği disiplinli ortamı bilmeden kahkahalarla gülmesi, yaşıtı ve daha büyük erkeklerin eşliğinde ailesinin bir kenarda sessizce ağlamasına aldırmadan umarsızca eğlenmesi, davullu zurnalı törenin otobüsün kalkmasını geciktirmesi ve otobüsün zamanında kalkabilmesi için şoförün davulcuya ve zurnacıya bahşiş bırakması toplumumuzun ne kadar naif ve ne kadar zıtlıklara bağlı olduğunun bir göstergesi olabilir mi? Belki de toplum olarak dayanıklılığımızın veya güclükleri yenebilmemizin ana nedenidir bu zıtlıklarla yaşam, siz ne dersiniz?)

Anlık mekanlara biz sadece uğruyoruz.Ya buralarda çalışsaydık ruh halimiz nasıl olurdu? Hangi duygular ile boğuşur/barışırdık? Neleri kanıksar/merak duyardık? Örneğin bir uçuş ekibi, bir uçak yolcusuyla aynı hislere sahip olabilir mi? Bir bilet memuru hiç gitmediği yerlerin isimlerini bilmesine rağmen yolculara biletlerini verirken güleç/bıkkın yüzünün arkasında hangi duygulara bürünür? Karşılaştığı her yeni yüz onda ne gibi hisler uyandırır?

Hastaneler: Bence, çaresizlik ve ümitsizliğin dönüşüm geçirdikleri mekanlardır. Çevresinde çiçekçilerin gazete bayilerinin bulunması, iyileştirmeye ve düzeltmeye yönelmeyi gösterir. Dinginlik hiç bir zaman yakalanamaz. Zıtlık ve dönüşüm iç içedir buralarda. An yavaş çekimdedir, hemen değişmez.

Hastane personeli de, olmayan dinginlik yüzünden helak olup gider. Evlerine vardıklarında huzur onları biraz olsun dinlendirirken yeni bir günde yeni yüzlerle karşılaşmanın telaşı veya bezginliği icine düşebilirler.

Anlık mekanlar, içimdeki zıt duyguları dürtükler. Gül ve diken misali hep beraberdir bu duygular. Sadece zamanın akışında biraz şekil değiştirebilirler. Hacim ve esneklik kazanabilirler. Bir de zamansız mekanlar vardır benim icin. Onlar da bende daha derin duygular oluşturur. Sizleri zamansız mekanları düşünmek üzere bir hafta bekleteceğim. Isterseniz aklınıza gelen zamansız mekanları yorumlara bırakabilirsiniz. Haftaya ilham aldığım kişilere ithafen yazdığım yazıyı  da okumanızı dilerim. 

agezusa.com