20’li yaşlarımdayım… İlk iş deneyimim…
Yardım eden kimse yok, yönlendiren kimse yok.....
Editor
0
20’li yaşlarımdayım…
İlk iş deneyimim…
Departman şefi olarak çalıştığım bölümde 1. yılımın sonuna yaklaşıyorum.
O bir yıl benim için kaos, stres, korku yani kısacası bir kabus gibi geçmiş.
İyi bir yönetici olabilmek için elimden geleni yapıyorum ama iyi bir yönetici nasıl olur asla bilmiyorum.
Yardım eden kimse yok, yönlendiren kimse yok, ben ise kafamı işlerin içine gömmüşüm çalışıyorum da çalışıyorum.
Derken bir gün küçülmeye gideceğimizi söylüyorlar.
Herkes departmanından bir kişi çıkaracak, gün sonunda bize bir isim verin diyorlar.
Bu karar benim için ölüm gibi, altımdaki çalışanlar bana kök söktürüyorlar ama iş onları çıkarmaya gelince nutkum tutuluyor.
Günlerce uyuyamıyorum…
En sonunda el mecbur birinin adını veriyorum.
Ama o kadar cesaretsiz ve korkağım ki, ertesi gün 1 haftalık yıllık iznime çıkıyorum.
Bu durumla yüzleşmemek için kaçıyorum.
Ne var ki, hepimiz biliyoruz ki bu kesinlikle güçlü ve iyi bir yönetici yaklaşımı değil!
Ve ben bu olayı daima utançla anmışımdır!
Öte yandan, son zamanlarda yaşını başını almış, kerli ferli bazı yöneticilerin EYT kararı sonrası çalışanlarını işten çıkarma yöntemlerine kulak misafiri oluyorum ve dehşete kapılıyorum.
Yahu, hadi ben daha yolun başında gencecik, ne yapacağını bilemez, henüz kendine bile faydası olmayan bir ara yöneticiydim.
Peki sizin bu yaptıklarınızı ne ile açıklayacağız?
Hala böyle bir zihniyetle ben yöneticiyim diyebiliyor musunuz kendinize?
Yazık, çok ama çok yazık!
