Dünyadaki en zor işçilik, ateşli çocuk bakımıdır.
En az bir kez yaptıysanız, bugüne kadar yaptığınız tüm sunumların, bütün uluslararası toplantıların ve girdiğiniz bütün sınavların hafif kaldığını görürsünüz. Endişeyle karışık keder, uykusuzluktan beslenen panik, gam keder gözyaşı ne varsa vardır içinde.
Dr söylediği 48 saat eşiği ile sirkeli su arasında bütün sosyo-kültürel yapınızı sorgular, gün sonu hep “annenize benzediğinizi” fark edersiniz.

Bu çocuklara bir şeyler oldu. Bütün çocuklar hasta. Geçmeyen bir hastalık üstelik. Artmıyorda. Orta halli aylarca sürüyor, coronanın kalıntısı diyen dr var influenza diyen var. Basit bir salgın geçecek diyende. Bence adı, mutsuzluk, doyumsuzluk, sevgisizlik.

Biz yetişemedikçe hayata, çocukların vaktinden çaldık. Ekonomiyi zamanla denkleştiremeyince, pahalı oyuncaklara dadandık. Tavuğu organik alalım diye uğraştıkça, çocuklara alan bırakmadık. Her şeye kendi karar versin “birey” olsun dedikçe, terlediğini fark etmedik, sırtına bir bez koyamadık.

Arayıp da bulamadığımız her şeyin faturasını ebeveynliğe kestik. “Senin için” diye başlayan cümlelerde, onun hiç bir payı olmadığını göremedik. Puzzle yapsın, kodlama bilsin dedikçe, sokakta top oynamayı unutturduk. Toplantı saati gelince eline ipad verip, süre sınırını kaldırdık.

Velhasıl biz büyüdük ve hastalandı çocuklar. Oysa biz onları, yüzlerce sayfa kitapla, onlarca pedagog yorumuyla, organik gıdayla beslemiş, ayakkabının 3 k olanını, oyuncağın en afillisini almış, her tarafını aşırı doğal vitamine boğmuştuk.

Oysa çocukların ihtiyaç duyduğu tek şey, sevgidir, kendine bakım veren kişinin “kendine de” bakım verebildiğini bildiren özgüvendir. Bir de azıcık kirdir çocuklara iyi gelen, sokağın tozu, ilişkilerin pasıdır onları büyüten. Biz bu çocukları palyaçolu doğumgünlerinin fanusuna koyduk oysa.
Hata ettik.
Dönebilir miyiz burdan?

Ödev kontrolünü whatsapp grubunda annelere yaptıran bir çağdan sahiden dönebilir miyiz?