Haftasonumu oldukça yoğun bir çalışma temposunda geçirdim. Sonra düşündüm: "Kendi işimi yapmıyor olsaydım da aynı tempo ile çalışır mıydım? Yoksa iş-yaşam dengesi bozuldu diye isyan mı ederdim?" Bunun cevabının, duruma ve kesinlikle çalıştığım şirketlere göre değişkenlik gösterdiğini fark ettim.

Fark, "değer" kavramına bakış açısından geliyor. Çalışana değer vermek her şirketin dilinde ama maalesef ki çoğunun sadece dilinde... Değer vermek maddi bir kavram değil, onun çok daha ötesi...

Başımdan geçen 2 olayla değer kavramının gerçek karşılığını anlatayım;

Annemin kronik rahatsızlığı nedeniyle çalıştığım süre boyunca 2 kez yoğun bakıma yatmak durumunda kaldı. Farklı şirketlere denk gelen bu tatsız duruma şirketlerin yaklaşımı da tamamen farklıydı...

* Birinde hiç susmayan telefonum, hastaneye akın eden iş arkadaşlarım ve maddi bir desteğe ihtiyacım olup olmadığını soran yöneticim ve hatta şirket sahibi varken,
* Diğerinde arayan sadece 3 kişi oldu. Üstelik, bu kadarla da kalmadı. O gün çok önemli bir toplantı vardı ve benim hazırladığım sunum ve veriler üzerinden ilerlenecekti. O yüzden, sunumu bir gün öncesinde ilgili yöneticilerle paylaşmama rağmen hiçbiri açıp bakmamıştı ve maalesef tüm sorularını yoğun bakım kapısında tedirgin beklediğim o saatlerde yanıtlamak zorunda kalmıştım. Verilerle ilgili soru sormak için arayan yöneticiler muhtemelen önemli toplantının gerginliği yüzünden "geçmiş olsun" demeye ya vakit bulamamış ya da bunu yarım ağız yapmışlardı.

İlk anlattığım şirket, hala her yerde sevgiyle bahsettiğim, en can dostlarımı edindiğim ve en önemlisi ürünlerini hala rafta gördüğümde düzelttiğim ve başarılarını alkışladığım bir şirketken, diğerinin ürünlerine elim gitmediği gibi oradan edindiğim 3 dostum dışında kimse ile de görüşmüyorum.

Değer kavramı beraberinde aidiyeti getirir ve aidiyet sadece o kurumda çalışırken değil, sonrasında da yıllar boyunca devam eder...