Srebrenitsa katliamı

Kendime geldiğimde nerede olduğumu anlamam biraz zaman aldı

Temmuz 12, 2023 - 20:04

Kendime geldiğimde nerede olduğumu anlamam biraz zaman aldı..Yüzümdeki kanı temizlediğimde anladımki üzerime düşen soğuk, cansız vücut benim hayata tutunmam da ikinci bir şans olmuş..Koridorlarında güle oynaya okuduğum okul şimdi cansız bedenlerin üst üste yığıldığı bir Cehennem..-Allahım akıl sağlığımı koru...Oysa bu sabah Birleşmiş Milletler gücü burayı güvenli bölge ilan etmişti..Coşku ve sevinç içinde kutluyorduk ki ellerimizde silah sayılabilecek kazma, çapa, şiş ,ne varsa almaya başladılar bizden...Kadınlarımız ve çocuklarımızdan koparıldık önce ....Sonra biz ......

-Ya biz ,sahi bize ne olacaktı?

Ters giden birşeyler var...Diğer kamplardan ve bizim kampımızdan bir grup ,hayatlarından endişe etmeye başladı.Srebrenitsadan Tuzlaya giden dağ yolunu güvenli bulmuşlar kaçacaklarmış bu gece..

-.Zor ve çetin bir yol, umarım başarırlar.

Ben ve benim gibi kaçmayı başaramayan yüzlerce yaşlı, genç, çocuk, yaralı, hasta ve sakat erkek Otobüslere bindiriliyoruz, bir kısmımız ise yürütülerek ,bir bilinmeze doğru yola çıktık...Okulumu gördüğümdeki yüz ifademi hatırlıyorum..Anlamsız, ifadesiz, belirsiz bir gülümseme..O kadar çoktuk ki bize birşey yapamazlar diyorduk...Tek umudumuzdu bu ,ta ki ilk silah sesini duyuncaya kadar..

Ayağıma saplanan kurşunmu, o anki korkummu bilinmez kaybetmişim kendimi...Üzerimdeki cansız vücudu yana çektim, kaçmam lazım..Dışarıdan sesler geliyor, kamyonlar....Traktörler? anlayamıyorum...

Şanslıyım kaçabileceğim açık küçük bir cam buldum..Yaralı bacağımın bana tanıdığı hız asla unutamayacağım görüntüleri hafızama kazıyor...Kan......Cansız vücutlar..kardeşim?Odamı oradadır?Kamyonlara yükledikleri vücutların arasında yaşayan varmıdır? Nereye götürülüyorlar onları?...

-Allahım güç ver

Kaçtım..

Sonra öğreniyorum kamyonların neden orada olduğunu.Kamyonlara konulan cesetleri tarlalara dökmüşler, traktör, döver biçerlerle parçalamışlar vücutları ve ayrı ayrı yerlere gömmüşler.Bulunan toplu mezarlardan hiç bir vücut tam çıkmadı..Bazen bulunan tek bir parmak teselli oldu bir anneye bazen bir kaval kemiği...Hala ölen yakınlarına ulaşamayan aileler var biliyorum..Biride benim..

Marş Mira yolundayım..Kaybettiklerim için, barış için yürüyorum tek bacağımla...Bu yolda O gece Tuzlaya ulaşmak için bu dağ yolunu seçen herkes katledildi..8372....bir sayı değil...Yürekleri dağlayan kocaman bir acı...Srebrenitsa katliamını ilk Soykırım olarak ifade eden AZA BEST kitabında geçen, gerçek yaşanmış öykülerden ilham alarak kaleme aldım...

Acılarımız ortak...Unutmayalım, unutturmayalım ki yaşanmasın bir daha böyle acılar.......Dostlarıma, arkadaşlarıma...Saygıyla

Hikaye:Ayşegül Çetinkalp

Fotoğraflar:Ayşegül Çetinkalp....