MEVLANA'YA
Gönüle köşk, yeryüzü; sekiz asırdır ırak
Editor
0
"Şeb-i Arus" a ithaf.
O çile makamından, ilmin mücevherinden
Saygıyla anılırken gerçek mürşit erinden
Yüreklere iz koyan hasret bu kadar berrak
Aşıklık ölçüsünde Mevlana büyük durak
Özden geçip varılan insan mertebesinde
Dergahında huzurla dönendi arif halle
Aşıkın çömleğinde ’ piş’ diyordu hak dille
İlahi aşk yolunda maşukluk süresinde
Yanması zelzeleydi gönüller küresinde
Âlemde hoşluğuyla muhabbete ışıktı
Dili eğriye kaymaz sevgisiydi meşale
Edepte bambaşkaydı, hiçlikte güçlü kale
Oydu doğru ahlāklı ve güzele aşıktı
Susması imtihanda zorluğa sarmaşıktı
Sabrındaki derinlik vefaydı dosta doğru
Olgunlaşıp eğilen dolu başak misali
Sadrı; maksadına yer, sözü; ümit timsali
Şems’te gördü kendini, tükendiğinde soru
Tavrına münhasırdı şerefli ve dupduru
Mukaddes yolculukta bu manevi ahengi
Taşıdı meclisine semazenle ehli zat
Varsın olsun aklı kıt acizler orda bizzat
Ummana bakan gözde bellidir işin rengi
Aldırmaz bozuk sese ayaklarda üzengi.
