HAYAT OKULU
Doğar doğmaz Oturuyorsun aslında
Editor
0
HAYAT OKULU
Doğar doğmaz
Oturuyorsun aslında
Hayat okulunun sıralarına
Karşında devasa bir karatahta.
Önce kafanı tutmayı
Elinle bir şeyleri kavramayı
Ve; Ağlayarak
ben de varım bu dünyada demeyi
Anneni babanı ve büyüdüğün evi öğreniyorsun.
Doğduğun eve göre şekilleniyorsun.
Hayata hep o pencereden bakıyorsun.
O evin kapısı hafızandan hiç silinmiyor.
Hareket alanın o evde belirleniyor.
Sınırlarını orada öğreniyor
Ve bu öğretilerle
Büyüyorsun.
Yaşın bilmem kaç oluyor
Ama öğrenciliğin hiç bitmiyor.
Her sabah
Kara tahtanın karşısına geçiyor
O günün getirdiklerini yaşıyorsun
En acemi halinle hem de.
Yaşadığın her yeni gün,
Yeni öğretiler, yeni sorunlar
Aşman gereken engellerle geliyor.
Katıp önüne
Acımasızca
Kovaladığında hayat seni
Düşünmeden sadece koşuyorsun.
Tökezlediğinde sürükleniyor,
Kan revan içinde kalıyorsun.
Yaşadığın anın tekrarı olmadığını
Bu koşturmanın
Bir avuç toprak için olduğunu,
Ve onca yıllık ömründe
Aslında bir arpa boyu yol aldığını
Böyle zamanlarda anlıyorsun…
Çıkının sırtında
Karnen elinde
Gözün hal ve gidişe asılı kalıyor
Yolun sonuna vardığında.
İnsan için ne yaptım diye
Düşüncelere dalarken
Sıranı arkandan gelene bırakıp
Tıpkı geldiğin gibi
En savunmasız ve en üryan halinle
Gidiyorsun bir gün
Sessizce…
Birgül KIZILKAYA Karşıyaka / İZMİR
