Pazar akşamı uçaktayız. Beşiktaş-Galatasaray derbisi var.
Telefonlarımız kapalı veya uçak modunda. Dünyayla bağlantımız yok. Lakin kaptanın var:)
 
Bir ses duyuldu: “Kaptanınız konuşuyor.” diye.
Beklentimiz, işte şu irtifadayız, varış yerimizde hava şöyle böyle falan demesi.
 
Ancak yabancı filmlerden aşina olduğumuz gibi, Kaptanımız birden bize iş dışı seslendi:
Beşiktaş’ın önde olduğunu duyurdu. Koca bir alkış koptu, kahkahalar eşliğinde. İnsanlar döndü birbiriyle konuşmaya başladı. Ortam bir anda neşelendi.
 
Benim de canım çok sıkkındı. Kaptanın bu doğaçlama çıkışı ve ardından yolcuların neşesi o havamı birden dağıttı. Futbolla hiç ilgim olmamasına rağmen yanımdaki yolcuya döndüm ve şöyle dedim:
- Kimin maçı?
- Beşiktaş-Galatasaray
- Hımm
- Yalnız sevinenlerin çoğu Fenerbahçeli.
- Neden ki?
- Fenerle Cimbom şampiyonluk yarışında ya. Beşiktaş’ın yenmesi Fener’e yarıyor.
- Hımm, bilmiyorum.
- Siz hangi takımlısınız?
- Valla bir takım söyleyeceğim ama ilk 11’den 1 futbolcu sayamam. Teknik Direktörü de bilmiyorum. Uçaktaki bu güzelim havadan dolayı maçla ilgilenir oldum:)
 
Bakın, Kaptanın bir anlık doğaçlaması ve kısa bir cümlesi 180-200 kişinin neşesini nasıl birden bire yerine getirdi. O yolculuğu nasıl renklendirdi.
 
Demem o ki toplum olarak negatif enerjiden bıktık, yorulduk.
 
Kaptanın oradaki kitleyi etkileyecek bir rolü vardı, hakkını verdi.
 
Bunu kitlelere seslenme ve etkileme olanağı olan tüm kişilerden bekliyoruz:
Politikacılar, yazarlar, sanatçılar, medya mensupları, patronlar, yöneticiler, sosyal medyadaki güçlü içerik üreticileri vb.
 
İnsan insanın kurdu derler ya. Halt etmişler.
Ben de diyorum ki insan şifayı insanda bulur. Tabii, niyetin şifa olması lazım, gerisi kolay gelir…