Bu fotoğrafı hatırladınız mı ? Ne hissettiriyor size ?

21. yüzyılda pandemiye denk gelen bir nesil olduk biz.

Mart 17, 2024 - 22:40 Updated: Mart 17, 2024 - 23:23

Bu fotoğrafı hatırladınız mı ?
Ne hissettiriyor size ?

21. yüzyılda pandemiye denk gelen bir nesil olduk biz.
İzole olduk, endişelendik, daha ne kadar zaman geçti ki üzerinden ama sanki unutmaya yüz tuttuk. Hatırlayalım.

Pandemilerin sosyal, siyasi ve ekonomik sonuçları olur.
Tüm dünyada depresyon %28 artmış mesela Covid sonrası.
Ancak, farkındalık da arttı bana göre.

Dönemi hatırlayın; dayanışma, hal hatır sorma temas edemesek bile daha fazlaydı.
Kaybetme korkusu olunca ilişkilerde özen arttı.

Yaşamın geçiciliği, bir an sonra olmayabileceğimiz gerçeği yüzümüze çarptı.

Beyinde acı, belirsizlik ve korkunun merkezi aynı. O dönemde beynimiz alarma geçti. Çoğumuzda alarm butonu basılı kaldı, sonucu olarak da endişe ve isteksizlik kronikleşti.

Fiziksel ve ruhsal temas oksitosini tetikler.
Oksitosin şefkat duymamızı ve birbirimize bağlanmamızı sağlar.
Anneyle bebeğin bağlanması da oksitosin salgılanması sayesinde. Bebekle o ilk yorucu ve şaşkın günlerini unutmana oksitosin destek olur. Yoksa tekrar bebek yapıp başa dönemezsin

Sosyal temas olmadan yaşayamayan canlılarız.
Temas, dokunuş kendimizi güvende hissetmemizi sağlar. İlla fiziksel değil, konuştuğumuzda, yazdığımızda desteklenmek, arkamızın kollandığını bilmek bile oksitosini artırır.

Oksitosin bağışıklığını yükseltir ve insan bunu bilmese de hisseder, çözüm üretir birbirine destek olmak için.

Yoğun bakımlarda, hastane odalarında tecritte olan insanların elinin tutulduğunu hissetmesi için sağlıkçılar tarafından bakın ne düşünülmüştü pandemide. Elini tutanın olmayınca kendini yalnız hissetme diye içi ılık su dolu lastik eldivenle el ele tutuşturmuşlardı seni. Ne dahiyane ve ne insanca. Baktığında ne çaresizce bir yandan.

İnsanoğlu çözüm bulur. Üretir. Elini tutamıyorsa içi su dolu lastik eldivenle; gözlerini göremiyorsa konuşurken, görüntülü aramayla, çevrimiçi görüşmeyle; aranda mesafe var da görüp sırtını sıvazlayamıyorsa paylaşımının altına yazdığı cesaret verici cümleleriyle.

Sevdiğimiz biri tarafından hasta yatağımızda elimiz tutulduğunda ağrı ve acı skorları düşüyor bunu biliyor muydunuz ? Yoğun bakımdaki erken doğan bebekler her gün annelerine temas ettirilir bir de. Kanguru bakımı deniyor. İnsan öyle kırılgandır ki özünde, mutlaka başkalarına ihtiyaç duyar. Güvenebileceği başkalarına.

Birbirimize verdiğimiz her destekte azımsanmayacak bir oksitosin katkımız var. Hem bağışıklığımıza, hem mutluluğumuza. Oluşturduğumuz her kabile sinir sistemimizin bant aralığını genişletsin diye. Bir emojiyle, bir cümleyle olsun birbirine desteğini ve değerli olduğunu hissettiren, hayatında bunu şiar edinmiş bütün insanlara sevgilerimle. Önemli bir iş yapıyorsunuz.