Sonun Başlangıcı

Tam 4 sene önce 4 Ekim tarihinde, 4 Şubat'ta dünyaya güneş gibi doğan, kalbini içimde oluşturduğum oğlum, bu dünyadan geri dönüşü olmayacak şekilde yavaş yavaş ayrılmaya başlamıştı. Son haftalarda haddinden fazla duygusal olmam bu sebeple sanırım..

Aslında, kanserle mücadele yolculuğumuzun hep güçlü, umut verici, gülümseyen yüzünü paylaşırım. Hiç bir zaman bir kimsenin yüreğine hüzün notası üflemeyi tercih etmem.

Bugün, 4 rakamının hayatımızdaki yerinden midir yoksa yükümün taşınmaz ağırlığının içimde bir kara deliğe dönüşmesinden midir bilmem ama dünya koca bir defter olsa her santimini yazarak doldurasım var. Belki de sonra silerim yazdıklarımı.

3,5 senemizi, farklı ülkelerde şifa bulma arayışı içinde her gece koyun koyuna, operek koklayarak, zaman zaman tedavi sureclerini hikayelestirip oyunlar oynayarak geçirdikten sonra, artık yapılacak bir şey kalmamıştı. İnadına geri geliyordu sanki tümör, bizi ayırmaya calisircasina.

Bir soru sormuştu bana; anne tedavisi işe yaramayan çocuklara ne oluyor diye? Ne diyeceğimi tartacak zamanım da yoktu, hep hastanede kalıyorlar annecim diye cevap verebilmistim.

4 Ekim de hayati fonksiyonları ilk defa durduğunda, yatağına fırlayıp beni bırakıp gidemezsin diye kollarından sarstigimi hatırlıyorum... ve geri gelmişti bir kaç çığlık sonrası birden makineler tekrar bip lemeye başlamıştı.

geldi ama gözlerini bir daha açmadı. sesini bir daha duymadım, hareket etmedi hiç. oradaydı ama değildi. 2 gün daha öyle kaldı feryadım sonrası. 5 ini 6 sına bağlayan sabah ise, bizim için kalmasına daha fazla gönlüm razı olmadı.. yaninda yatiyordum zaten, öptüm, kokladım defalarca.... kanatlarını aç dedim, seni cok seviyorum, sen kazandın, ait olduğun yere git eğer benden izin bekliyorsan iznim senindir, bizi bekle... açamadığı gözünden yaşlar akmaya başladı ve biraz sonra kanatlarını göğe açıp meleklerin yanına ulaştı...

Tam 4 sene geçti, hiç dillendirmedim bu olanları... Hiç ağzımdan bazı sözcükler çıkmadı. Tek istediğim benim yaşadıklarımı başkaları yaşamasın, yaşarsa da en azından geri dönüp baktığında biz bu yolu sevgi dolu yürüdük, her şeyi yaptık, içimizde hiç keşke kalmadı diyerek bir damla ferahlık bulsun oldu. En azından bizim sonumuzun başlangıcı, diğer savaşçıların keşkesiz yollarında bir miktar umut oldu.