ÖMRÜMÜN BU SON MEVSİMİ

Hazan vurmuş şu fani ömrümün,

ÖMRÜMÜN BU SON MEVSİMİ
Hazan vurmuş şu fani ömrümün,
Bu son mevsimi olacak belki de...
Düşünüyorum da... Bunca zaman,
Ne çok yaprak döktüm yüreğimden.
Gereğinden çok fazla kahır içtim...
*
Çok değil bir parçacık mutluluk,
Ya da birazcık huzurdu aradığım.
Belki bu yüzden her yüzüme güleni,
Kendim gibi çıkarsız gönülden bilip,
Başıma tac ettim canıma can bildim...
*
Aldandım... Yanıldım... Kırıldım...
Hiç kapanmayacak yaralar aldım.
Yaralarımın ızdırap veren sancısı,
Ateş olup canımı her yaktığında,
Suskunluğumun ardına saklandım...
*
Acılarıma teselliyi tek sığınağım,
Suskunluğumun kollarında aradım.
Bile bile yandım için için kanadım.
Hazan vurmuş yetim yüreğimle,
Ömrümün son mevsimine dayandım...
Ayşe KARADENİZ
Görüntünün olası içeriği: 1 kişi, yazı