İtiraf ediyorum, üniversite sınavına girdiğimde ailemden uzakta okumayı çok istedim.
Ve bunu yapabilen arkadaşlarıma çok özendim.

Fakat aileden ilk ayrılığım tam 22 yaşımda geldi 

*Yapı Kredi Bankası’na girmeye hak kazanmıştım ve aylar süren, İstanbul dışında, konaklamalı bir eğitim süreci vardı. 

* Eyvahlar olsun…
* Evin tek çocuğu ben, gözü yaşlı annem, endişeli babam.


Haydarpaşa Tren Garından bankanın Bayramoğlu otobüsüne binerken sevinci ve hüznü bir arada yaşıyordum.

* Elimde valizim, takım elbiselerim, çiçeği burnunda bankacı kimliğimle koca insanı salya sümük ağlayan annem bindirdi otobüse.

* He bi de, beklerken diğerlerinin aileleriyle kısa sohbetler yapıyor, kendince bana uygun bir oda arkadaşı seçmeye çalışıyordu.


* Bankacılık kariyerime ilk adımı attığımda, heyecan ve umut doluydum.
 Henüz genç bir yeni mezun olarak, bankacılık dünyasının karmaşık yapılarını öğrenmek için sabırsızlanıyordum.
* Karşımda uzanan sonsuz fırsatlarla dolu dünyanın aynı zamanda zorluklarla dolu süreçlere de gebe olduğunu, tabii ki beklemiyordum.

Ancak, bu zorluklar beni daima tecrübelendirdi ve kariyerimdeki başarımın temelini oluşturdu.