ÖMRÜMÜN BU SON MEVSİMİ
Hazan vurmuş şu fani ömrümün,
Editor
0
ÖMRÜMÜN BU SON MEVSİMİ
Hazan vurmuş şu fani ömrümün,
Bu son mevsimi olacak belki de...
Düşünüyorum da... Bunca zaman,
Ne çok yaprak döktüm yüreğimden.
Gereğinden çok fazla kahır içtim...
*
Çok değil bir parçacık mutluluk,
Ya da birazcık huzurdu aradığım.
Belki bu yüzden her yüzüme güleni,
Kendim gibi çıkarsız gönülden bilip,
Başıma tac ettim canıma can bildim...
*
Aldandım... Yanıldım... Kırıldım...
Hiç kapanmayacak yaralar aldım.
Yaralarımın ızdırap veren sancısı,
Ateş olup canımı her yaktığında,
Suskunluğumun ardına saklandım...
*
Acılarıma teselliyi tek sığınağım,
Suskunluğumun kollarında aradım.
Bile bile yandım için için kanadım.
Hazan vurmuş yetim yüreğimle,
Ömrümün son mevsimine dayandım...
Ayşe KARADENİZ
