KUMRU KANADIYLA UÇAN ANNEM

Hatice ALTUNAY

KUMRU KANADIYLA UÇAN ANNEM
Ben nasıl doğmuşum
Senden dinlemek isterdim anne
Yüzlerce kez usanmadan
Yüzünde gezinmedi elim
Sen nasıl bir anneydin hiç tanımadım
Neden doğdum ki ben
Sarmaş dolaş içerinde
Mor sarmaşık kalaydım
Senle ölümüm
Ölümün mor kancası olaydım.
İki candık iki sevda büyümedi
Sana elimi uzatmak isterken
Düştü boşluğa.
Yumuk gözlerimi ilkin sana açmak
Kısmette yok.
Bir can, bir ölüm demek mi?
Bu ne acımasızlık anne!
Kendimi bildim bileli sensiz yaşadım
Buğulu yemek kokusu senin elinden
Nasıl da dolardı evimize
Buzlu camın ardında hayaldin .
Seni ne zaman özlesem
Gözlerim dolsa içten içe sızlasa
Minicik yüreğim
Seni anlatırdı teyzem
Fotoğraflar dökülürdü önüme.
Ne çok acıtır seni fotoğraflarda görmek.
Bilmezdi, bilemezdi kimse
Senin sesin nasıldı anne
Bana neler yapardın hünerli ellerinle
Nasıl kıyıcı, hüzünlü laflar ederdin
Bilemedim.
Sözcüklerim yoktu.
Biliyor musun anne konuşamadım
Sessizliğime gömüldüm hiç konuşmadım anne.
Senden arta kalan bedenim düştü boşluğa.
Boşlukta çırpına çırpına yaşamaya.
Beni senden alana diyeceğim çok.
Yaşasan da dünya sensiz tadı tuzu yok.
Büyümez bu çocuk dediler ya
Büyüdüm be anne!
Babam naçardı
Sonrası karanlık be anne
Üvey anne buyruk kipinde!
Senle gölet oldum.
Ben de bir kız annesiyim şimdi.
Evladıyla sarhoş bir anne.
Özledim çok özledim anne.
Zeytin gözlü torunun da bilmiyor seni anne.
Toprağına yem döktüm
Kumrular, serçeler gelsin
Senin toprağına dokunsun diye.
Toprağını öptüm doyamadım
Sözcüklerimi kilitledim
Yanına uzandığımda
Sen açarsın anne!
Anahtarı sende !...